Jarenlang kon ik niet huilen en droeg ik een groot verdriet met me mee,...

Behalve een enorme levenslust heb ik jarenlang een groot verdriet met me meegedragen, een diepe overtuiging dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben en dat ik geen liefde waard ben als ik mezelf niet verander en verbeter. Die overtuiging heeft me behoorlijk in de weg gezeten. Sterker nog ik moest eerst meerdere keren écht vastlopen voordat het me lukte om mijn blokkades te overwinnen en weer in beweging te komen.

Eerst even voorstellen…

Ik ben Jochem Wubs, mijn kernwaarden zijn levenslust, verbinding, inclusiviteit en groei. Mijn grootste energiegever is mijn enorme levenslust. Elke dag is voor mij een nieuw avontuur en zit vol mogelijkheden om op een speelse manier te ontdekken wat de wereld allemaal te bieden heeft. Achter elke heuvel bevindt zich een nieuwe kijk op een oneindig mooie wereld. Ik geloof dat ieder mens mooi is, een eigen pad te bewandelen heeft en een eigen verhaal te vertellen heeft om de wereld nog een stukje mooier te maken.

Inmiddels ben ik werkzaam als coach en trainer. Ik ben op een missie om mensen (en organisaties) te helpen om te ontdekken en omarmen waar ze écht voor staan, zodat ze vanuit hun kracht kunnen bijdragen aan een betere wereld. Toch heeft het jaren geduurd voordat ik het gevoel had dat ik écht mijn pad aan het bewandelen was.

Hoe dat komt? Door die diepe overtuiging niet goed genoeg te zijn zoals ik ben, en liefde pas waard te zijn als ik mezelf verbeterd had. Jarenlang streefde ik ernaar om bij alles wat ik deed perfect te zijn in de ogen van de buitenwereld.

Vanuit pijn en verdriet streven naar perfectie

Op zesjarige leeftijd wilde ik niet meer naar school, ik sliep slecht en ik was niet meer mijn pure onbezorgde zelf. Toen mijn moeder aan me vroeg wat er met me was zei ik met een verdrietige stem tegen haar: “mama, ik weet niet hoe ik stoer moet zijn”. De wereld trok aan me, wilde me veranderen en ik probeerde trouw te blijven aan mijn zachte en sensitieve ‘ik’, aan wie ik echt wilde zijn en blijven. Helaas is dat me niet gelukt.

Mijn ouders hadden het beste met mij voor, maar ze waren nog volop met hun eigen worstelingen bezig. Ik heb er altijd voor mijn moeder willen zijn en ik heb ervoor gestreden om gezien te worden door mijn vader. Ook dat heeft me veranderd en het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Mijn ouders hebben me altijd gegeven wat ze me konden geven, en hebben me proberen te beschermen tegen pijn, maar het leven is niet zonder pijn.

Het leven is soms gewoon keihard. Op de middelbare school ben ik een keer zo enorm gepest dat ik huilend thuiskwam. Ik nam me voor om de wereld nooit meer mijn kwetsbare kant te laten zien. Ik nam me die dag voor om voor altijd te blijven streven om de beste te zijn en te laten zien dat ik wel degelijk goed genoeg ben.

Na die dag heb ik meer dan tien jaar niet gehuild, en het heeft daarna nog eens tien jaar geduurd voordat ik weer echt open kon staan voor mijn emoties, gevoelens en behoeften. Voordat ik weer echt open kon staan wat mijn lijf me allemaal vertelt.

Tijdens mijn schooltijd liep ik achter in mijn emotionele ontwikkeling en ik was onzeker. Ik zocht naar wie ik was en waar ik wel goed in was, en ik vond houvast in mijn analytisch denkvermogen. Presteren op school werd mijn identiteit. Tot ik in aanraking kwam met krachttraining en ontdekte dat ik ook mijn lijf kon veranderen. Toen trok ik de conclusie dat ik echt alles alles aan mezelf kon aanpassen en verbeteren, als ik er maar hard genoeg voor zou werken.

Hoe persoonlijke ontwikkeling me bijna brak

Jarenlang verdiepte ik me als een verslaafde in persoonlijke ontwikkeling. Ik wilde de perfecte vriend zijn, de perfecte student, de perfecte gesprekspartner, de perfecte collega en de perfecte partner. Het ging altijd voor een aantal jaar goed, maar telkens liep ik vast. Ik had niet alleen last van de druk die ik mezelf oplegde om mezelf te verbeteren en te bewijzen, maar ik verloor ook de verbinding met wie ik ben en wat ik belangrijk vind. In een poging om perfect te zijn had ik mezelf zo aangepast dat ik niet eens meer wist wie ik was en waar ik zelf voor stond.

Door de druk die mezelf oplegde en het gebrek aan verbinding met mezelf en mijn eigen behoefte bleef mijn energie maar wegstromen. Ik overdacht alles en was constant aan het piekeren. Het lukte me niet om keuzes te maken of om mijn grenzen aan te geven. Ik ging van periodes met depressieve gedachten, naar existentiële crisis, naar heartbreak, naar quarter life crisis en weer naar periodes met enorme zelftwijfel.

En elke keer vond ik ergens weer wat inspiratie en wat energie om toch weer aan mezelf te gaan werken om te bewijzen dat ik de beste was. Ik studeerde cum-laude af, vond een goede baan in het bedrijfsleven, maakte daar snel stappen van trainee, naar specialist en uiteindelijk leidinggevende. Ik kreeg zelfs vriendinnetjes. Het gaf me altijd tijdelijk het gevoel dat ik toch wel goed genoeg was, dat ik toch wel leuk genoeg was en liefde waard was. Alleen elke keer kwam die diepe overtuiging niet goed genoeg te zijn naar boven en liep ik toch weer vast.

Een burn-out én pijnlijke break-up als wake-up call

Door de jaren heen heb ik met veel wijze mensen gesproken, diverse coaching- en therapie-opleidingen gedaan en tientallen boeken gelezen. Alleen ik had nóg een burn-out én een pijnlijke break-up nodig, voordat ik stopte om te vechten met mezelf. Voordat ik stopte me aan te passen aan de buitenwereld en stopte me te verzetten tegen mijn overtuiging niet goed genoeg te zijn. Totdat het me eindelijk lukte om met een zachtere blik en met meer liefde naar mezelf te kijken, en mezelf te accepteren zoals ik daadwerkelijk ben.

Dit herstel van verbinding met mijn ware zelf heeft me veel gebracht. Ik ervaar meer rust en voel de ruimte om de dingen in het leven te doen die voor mij belangrijk zijn. En het heeft gek genoeg juist voor veel veranderingen gezorgd, maar dit keer niet vanuit angst en het gevoel mezelf te moeten bewijzen, maar vanuit liefde voor mezelf. Ik ben niet alleen zachter naar mezelf, maar ook naar anderen en ervaar dat mijn relaties zich verdiepen. Ik heb weer toegang tot mijn natuurlijke kompas en herken mijn behoeften beter. Ik maak makkelijker beslissingen en communiceer assertiever. En het belangrijkste: ik voel dat ik eindelijk voluit in beweging ben en mijn eigen pad bewandel, en dat geeft niet alleen rust, maar ook heel erg veel voldoening.

Herken jij jezelf hierin?

Je bent niet alleen.

Herstel de verbinding met jezelf en kom in beweging

De verbinding met jezelf herstellen - jezelf beter leren kennen en accepteren wat je ontdekt - is een proces zonder eindpunt. Je bent nooit helemaal klaar. Er is geen magic pill. Je hebt er moed en doorzettingsvermogen voor nodig. Het zal je tijd en energie kosten, maar het zal je ook enorm veel opleveren. En, je hoeft het niet alleen te doen!

Het is mijn missie om je te helpen ontdekken en omarmen wie je écht bent onder al die lagen van aanpassing aan de buitenwereld. Ik help je graag om te ontdekken en te overwinnen wat jou belemmerd om voluit te leven. Zodat je vol voldoening en met levenslust je eigen pad kan bewandelen en jouw unieke verhaal kan vertellen om de wereld een stukje mooier te maken.

Wil jij ook jouw verdriet en je belemmerende overtuigingen loslaten? Vrij zijn van de druk om jezelf te moeten bewijzen en moeten voldoen? Wil jij het vertrouwen en de rust voelen om te kiezen voor jezelf en de dingen waar jij voor staat?

Zet de eerste stap...